Zondag 24 juli

Heerlijk geslapen in de grot en rond acht uur komt het zonnetje de ingang bovenaan binnen.

Op het gemakkie ontbeten en de bovendeur stond open ... komt ineens het hondje van de eigenaars keihard en blij de gang door naar beneden rennen om ons te begroeten ... dat is nog eens een goed begin.

Rustig aan ingepakt; rond half tien zaten we weer op de Stuart Highway richting Woomera ... wat volgens Mike van de b&b 'around the corner' was met 374 km. OK ... het is niet super ver ... maar we hebben wel vakantie he ...

Het waait vandaag super hard. Tijdens een korte pitstop hebben we de wasrekjes even buiten in de wind gehouden om extra te laten drogen ... werkte top.

Een hele tijd was het landschap uitgestrekt, droog en rood met lage begroeiing en hetzelfde en opeens kom je dan een bocht door en zie je een immens groot meer voor je liggen ... goed moment voor een lunchstop.

Vanaf de parkeerplaats ... zo'n 500 meter van het meer ... zien we allerlei onverharde hobbelige weggetjes richting het meer ... moet kunnen met onze 4x4.

Zo gezegd, zo gedaan ... een ingang gezocht en gaan met die banaan. Er zaten aardige hobbels en kuilen in de weg ... gaaf hoor. Heen Ron en terug Miranda .... dat was even genieten!!

Vlak voor het meer langs liep de grote Ghan railway. Door een rioolbuis konden we eronderdoor en bleek het een zoutmeer te zijn, wat al voor een groot deel drooggevallen was. Dus een grote zoutvlakte ... heel bijzonder ... het was ook klonterig en hard in plaats van los en zanderig.

Uit de wind van de auto een broodje gesmeerd en gegeten.

Bij Pimba de highway af naar Woomera. Dat is een plaatsje wat ooit is gesticht door de Britten en Australiers als militaire en ruimtevaart basis. Dit is aan het stadje duidelijk te zien. Veel barakken voor officiers ... deels nog in gebruik en deels verlaten.

Het Caravanpark waar wij logeren is ook zo'n oude militaire basis geweest. Met een terrein voor kampeerders en een stuk of zes huisjes/caravan. Mede doordat het weer niet zo best is en het nog steeds keihard waait, doet het een beetje droevig aan. De caravan is heel klein, bruin en uit betere tijden ... hmm ... jammer hoor ... maar voor 1 nachtje gelukkig.

Er is wel een pizzeria op het terrein, gerund door een wat oudere man die stinkend zijn best doet op de vijf soorten pizza voor de mensen van de campground. Hij neemt je bestelling op en je krijgt een tijd door waarop je de pizza's kunt ophalen ... met je naam en een gezellige smilie op de doos geschreven. Echt zo schattig.

Na de pizza in ons kleine volle hokje de finale van Masterchef Australia gekeken en wat spelletjes gedaan. Misschien zetten we het fornuis nog wel even aan voor wat warmte ... inderdaad gedaan, maar dat ging meuren naar oude aangekoekte etensresten ... en toen vonden toch opeens een campingkacheltje ... heerlijk snel was het warm.