Donderdag 21 juli

Miranda was om half acht wakker in tegenstelling tot de rest en dus hardloopschoenen aan, muziek in de oortjes en naar buiten. Het resort loopt langs een soort rondweg met in het midden een natuurlijk gebied met wandelpaden en een uitkijkheuvel. Eerst maar eens bij die heuvel kijken en daar dus een poosje getraind in het zonnetje en met uitzicht op de Ayers Rock ... heel apart, maar wel een goed begin van de dag.

Ontbeten bij de public kitchen omdat dat iets makkelijk gaat dan op de kamer met drie stoelen en zonder tafel.

Al werden Sas en Miranda helemaal lek gebeten daar.

Daarna met de auto naar het nationaal park; eerst naar de Olgas voor een wandeling. Onder druk van de dames hebben we een korte wandeling naar de Walpa Gorge gekozen in plaats van de 7,5 km wandeling door de Valley of the Wind die als 'difficult' in de boekjes staat en ongeveer 4 uur in beslag neemt. Deze wandeling was ook erg mooi tussen hemelhoge oranje wanden waarin je ontelbaar veel kleine rode keien en rotsblokken ziet.

Naar de kloof gelopen over de keien en steentjes en ook hier weer een hele mooie lichtval op de oranje rotsen en groene begroeiing onderin de kloof.

Toen door naar Ayers Rock omdat we die toch ook wel van heel dichtbij wilden bekijken. Eerst even picknicken bij het Cultural Centre. We zaten net met ons eten en er komen twee dingos aanlopen. Uiteraard wilden die graag wat te eten. Overal in de omgeving hangen bordjes dat je ze niet mag voeren omdat het wilde dieren moeten blijven om problemen met mensen te voorkomen en de diersoort te beschermen. En natuurlijk blijven het wilde dieren, dus wij waren er niet helemaal gerust op toen ze naast onze tafel bleven staan kijken naar ons. Uiteindelijk gingen ze zitten en liggen en toen ze echt niks kregen, liepen ze na tien minuten verder ... pppfff.

Eerst een rondje met de auto om de grote monoliet. Op een punt kun je de rots beklimmen via een heel steil pad en middels een koord waar je houvast aan kunt hebben. Maar overal staat dat hij eigenlijk niet beklommen mag worden omdat het een heilige aboriginal plek is. Bovendien is het niet ongevaarlijk en zijn er al aardig wat doden gevallen in de poging naar boven te klimmen. Toen we erlangs reden, waren toch zo'n 15 mensen bezig met de ongelooflijk steile en lange klim (zo'n 300 meter hoog) ... wij waren het erover eens dat dat respectloos en dom was.

Wij gingen bij een waterhole kijken. Weer zo'n surreeel plaatje van een klein straaltje water dat van boven naar beneden hele bijzondere mooie ronde vormen in de rots heeft gesleten. Er stond ook een bordje dat je daar een paar minuten moet staan met je ogen dicht, luisterend naar de vogels, de wind en het water, genietend van de magie van de plek . Dit probeerden we toen er een kakelende Duitser (o.i.d.) het pad op kwam .... scheisse.

Weer op weg naar het resort voor nog wat boodschapjes, souvenirs, volle tank diesel en refill van de portemonnee en een frisse duik in het zwembad.

Het water was nog steeds bbrrr-koud en terwijl wij voetje voor voetje erin gingen, dook er opeens een hele groep franse jongeren op die bezit van het zwembad namen en druk plonzend de hormonen lieten gieren ...

We hebben het nog even volgehouden, maar hielden het toen voor gezien.

We hebben pasta gekookt in de gemeenschappelijke keuken ... was best leuk ... en weer lek gebeten op het terras van de keuken. 

Daarna chillen in de kamer.

Morgen zakken we verder af naar het zuiden.